Historia HAIKU przypomina o czasach, kiedy zbierano się w małym gronie, aby wspólnie tworzyć strofy poetyckie.

Matsuo Bashō, dzięki któremu haiku zyskało miano poezji narodowej, przywołuje na myśl nieodkryte ścieżki, po których wędrował wzdłuż i wszerz Japonii. Poezja Bashō uczy subtelności i ostrożności w patrzeniuna rzeczy zwykłe i zaskakujące.

Pierwsze szkoły haiku: Teimon, Danrin, Shōmon pozwalają prześledzić zmiany w strukturze społecznej. Każda szkoła, to nowy etap myślenia o haiku i nowe miejsce w życiu codziennym.

Działalność Masaoka Shiki wprowadza nas w okres ścierania się zastygłej Japonii z lawiną Zachodniej Kultury. Dynamika zmian zachodzących w całym kraju znalazła swój odpowiednik w rezolutnych poczynaniach studenta Uniwersytetu Tokijskiego, pragnącego za wszelką cenę obudzić ówczesnych poetów z letargu.

Każdy turysta odczuwa naturalne pragnienie, by oglądać nieznane kraje w stanie nie zepsutym i być pierwszym z psujących. Haiku pozwala oglądać dawną Japonię bez zamykania oczu na dzisiejsze widoki. Razem z krótką pieśnią TANKA, haiku stanowi najżywsze ogniwo poetyckie łączące Japonię samurajów z Japonią supertechniki.

Haiku, to drobny kamień szlachetny o zielonkawej barwie. Jest stary i poorany bruzdami, ale nikomu nie byłoby łatwo go wyrzucić. W jego kształtach jest doskonałe piękno i rytm prostej melodii granej na jednostrunowym KOTO.

Haiku wymaga akceptacji. Rozmawia z nami wtedy, gdy słuchamy. Tak było w XVII wieku, gdy rodziło się i jest dzisiaj, gdy w Japonii wydaje się setki magazynów poświęconych tej sztuce.

[ze zbioru „Haiku” wyd.Ossolineum 1983.]